από τις διηγήσεις του παππού μου

                                                   από τις διηγήσεις του παππού μου
                             γράφει ο ΣΤ.Σ.ΤΣΑΚΙΡΗΣ

  Τρία παιδιά από τις Μπεχτέδες (Μηλιά) περίπου το 1865 πήγαν για να δούλεψουν στο Μοναστήρι της Λαμπούς  , και οι τρεις ήταν συνομήλικοι γύρω στα δεκαπέντε . Το βαφτιστικό  όνομα και των τριών ήταν Δημήτρης .
Ο διαχειριστής του Μοναστηριού που ήταν καλόγερος τους φώναζε για τις δουλειές με το κοινό όνομα
 -Δημήτρη , Δημήτρη ,...
τις πρώτες μέρες και οι τρεις αποκρίνονταν
-ορίστε εδώ είμαι
όσο περνούσε όμως ο καιρός τα παιδιά ξεθάρρεψαν και δεν απαντούσαν στις φωνές του καλόγερου σκεπτόμενοι  ο καθ ένας

-δε λένε μόνο εμένα Δημήτρη
Έτσι μια μέρα ο καλόγερος τους κάλεσε όλους και τους είπε
-δε θα φωνάξω άλλη φορά Δημήτρη χωρίς να απαντήσει κάποιος
-και πως γίνεται αυτό .είπαν τα παιδιά
-θα σας δώσω άλλο όνομα και από δω και πέρα έτσι θα σας φωνάζω για να αποκρίνεστε

-εσένα  Δημήτρη θα σε λέω Τσακίρη , γιατί έχεις γαλάζια μάτια

λέει στον επόμενο

-εσένα  Δημήτρη θα σε φωνάζω Μερμιλιάγκο , γιατί όλη μέρα κάτι κουβαλάς όπως το μερμήγκι

λέει στον επόμενο
-εσένα  Δημήτρη θα σε πω Μάρκο ...........................

Από τότε τα παιδιά αυτά, κράτησαν τα ονόματα που τους έδωσε ο καλόγερος .

  Αργότερα όταν απελευθερώθηκε η περιοχή από τους Έλληνες 1920 , οι απόγονοι τους τα κράτησαν και ως επίθετα πλέον ΤΣΑΚΙΡΗΣ -ΜΥΡΜΙΛΙΑΓΚΟΣ  -ΜΑΡΚΙΔΗΣ